Mutlu ölüm ( 1.bölüm)

Dalları göğe uzanmış ağaçların dans eden yapraklarını izlerken, kendinden geçmişti. Ne kadar heyecanlı olsa da var olmanın yorgunluğu, bilinmezin korkusu, rüzgarın ninnisi ve sabahın erken saatlerinin mayhoş grisi, göz kapaklarını aşağı çekti. Uykunun tatlı , yumuşak kolları ile ilk kez böyle tanıştı ve her yeri huzurlu bir karanlık kapladı.

                Ne kadar uyudu bilmiyordu ama kapalı gözlerinin ötesinde bir ışık parladı, kulaklarında bir fısıltı doğdu, "Vakit geldi, uyan." Zor da olsa miskinliğin rahat kollarından kurtuldu.Gerindi,  merakı geri gelmişti. Bu kadar zorluğa sadece insan gibi uyuyabilmek için katlanmamış, ölümsüzlüğü tembellik için feda etmemişti. Gözlerini açtı, yaşamın sonsuz rehberi sıcak küre, sık dalların arasından ellerini uzatıp, yüzünü okşuyordu. Kadife dokunuşu tüm bedeninde hissedebilmek için başını göğe çevirdi. Ormanın koyu yeşile boyalı tavanında salına salına hareket eden okyanus mavisi deliklerden birinden, altın küre ortaya çıktı. Sanki ilk kez doğmuş gibi neşeyle parlıyor, tüm sıcaklığı ile baharı ve onu selamlıyordu güneş.  Bedenini ısıtan ışığın uyuşturduğu gözler ile etrafına bakındı. İlk başta nerede olduğunu anlayamadı. Çiçekler  bir an için daha solgun, ağaçlar daha büyüktü. Belki de kendi küçülmüştü. Korkacaktı,  ama  daha kalp atışları hızlanmadan  orman tekrar olağan haline döndü. Uykudan kurtaran merakı, çevresinde fark ettiği her yeni detay ile büyüdü ve  en sonunda zapt edemediği bir güç ile ağzından havaya taştı, " neredeyim ben?". Kulaklarına gelen kendi sesinin tınısı hoşuna gitmişti. Tekrar duymak ve merakını dindirmek için, bir daha sordu. Bir serçe ailesinin, sırtını dayadığı ağaçtan komşu ağaca misafirliğe gitmesini izlerken ne kadar saçma bir şey yaptığını fark etti. Aptallığını anlayan insanlar gibi güldü kendine. Aptallık da uyku gibi alışması gereken bir insanlık haliydi ama abartmasam iyi olur diye düşündü ve abartmayı da ekledi hemen listesine. Serçeler birbirleri ile dedikodularını paylaşırken  adam da kendi kendine seslendi "Sorunun cevabını bilseydim sormaya gerek duyar mıydım?" Hayır, yanıt alabileceği başkalarını bulmalıydı, hem belki onlarında sesini severdi. Kolunu dayadığı, yarısı toprak altında kalmış, üstü yumuşak yosun tabakasıyla kaplı kayaya doğru eğildi;  daha kolay duysun diye . Yaslandığı ağaca döndü, mutlulukla tekrarladı hoşuna giden cümleyi. Oturduğu toprağa, gök kuşağı renginde şarkılar söyleyen çiçeklere danıştı ama  ne kadar uğraştıysa da cevap alamadı. Sesi de artık kulağına güzel gelmiyordu. Belki duymuyorlardı ya da bu kadar güzelliğin içinde önemsemiyorlardı onu. Bir daha denedi, gelmeye cevabın şen gürültüsü içini burktu. Bütün orman neşe ile şarkı söylerken, kimse sorusunu yanıtlamaya tenezzül etmiyordu. Dayanamadı ve avazı çıktığı kadar bağırdı. Çatallaşan sesiyle birlikte canı yandı. Boğazında bir şeyler kopmuştu sanki ama istediği oldu. Yaşam korktu. Güneş , gökte ki tek bulutun arkasına saklandı, ağaç dalları oldukları yerde kaldılar hareketsiz ve çiçekler sustu, soldu. Ormanda çıt çıkmıyordu. Hiç bir zaman korkmayan rüzgar, ilk toparladı kendini. Duyanın içini ürperten uğultusu, yaslandığı ağacın gövdesinde yankılanırken, yaşlı ama güçlü toprak ananın sesini ulaştırdı. Hayatın içinden bir fısıltı idi bu ve  "yolun başındasın" diyordu.  Hiç bir soruya ait değildi cevap ama bütün sorularını cevaplıyordu sanki ve duyulmuş olmak içini güneş gibi ısıttı. Kendine gelen güveni, sabırsızlanmıştı ve  kelimelerin arkasından itti , " peki ben, kimim?". Güneş çıktı saklandığı yerden , dudaklarının kenarında bilmişliğin tatlı tebessümü vardı.  Gelecek cevabı adam nasıl karşılayacak görmek istiyordu. Yapraklar kikirdemeye başladı. Gelen rüzgarla birlikte, çiçekler tekrar başladılar; kışa kadar sürecek şarkılarına ve hep beraber yanıtladılar müziğin eşliğinde "yolun sonunda öğreneceksin".

                Gözlerini tekrar kapadı, sadece insan olabilmek, vücuda kavuşmak için bu kadar yorulmuş, uğraşmıştı, kendi olabilmek için bir de yürümesi mi gerekiyordu? Olmak ve yaşamak gerçekten çok  zormuş dedi ve hayata insan gözleri ile doğmanın yorgunluğu ile  tekrardan uykuya daldı. Umut beyazı papatyalar ve acının alı gelincikler, karanlığın ucunda  neşeyle şarkılarına devam ediyordu.....   

UykU

hiçbir şey düşünmemek için uyumak en iyi çözüm olabilir ama uykuya ulaşmak için uyku öncesi kendinle baş başa kaldığın anda kurtulmak istediğin her şeyin saldırısına uğramaya kaç kez katlanabilir insan. belki bir kere katlanabilirim eğer sonrasında sonsuz uyku beni kucaklayıp avutacaksa neden olmasın ?

Ve sabahın 6 'ın da uyanmış, yatakta debelenirken, akşamdan kalma bunaltının güneşin ilk ışıkları ile ortaya çıkması ve hiç bir şeyin sonsuza dek sürmeyeceğinin tekrardan suratına çarpılmasının dayanılmaz hafifliği........

 Gece  her şeyi boş verip, bırakmıştım kendimi uykunun kollarına.  O da acımıştı herhalde beni hiç yormadan,  düşüncelere dalmama müsaade etmeden,  kabul etti yanına.  Keşke güneşin ilk fısıltıları duyulduğunda, çabucak benden  sıkılıp, eteklerinden silkip, eksikliklerimle beni boğmaya çalışan çarşaf ve battaniyenin içine atmasaydı; belki bu gün daha farklı biri  olurdum. Uzun zamandır yatağın cehennem tarafından başlamamıştım güne. O yaşayıp, yaşamadığı belli olmayan; havanın sıcak ya da soğuk  olduğunu hissetmeyen; hiç kimsesiz ama herkesin dostu adam gene benliğimi ele geçirmişti. Neyse ki, hep yakındığım zaman çabuk geçiyor ve tükendi gün yine, eğer şansım varsa sevgili uyku sabah salarken beni, yanında alı koyar o suratsızı .  

peki bunu yazan hangimiz?

Karşılıklı duran iki ayna  beni çoğaltmış sanki. Hepsi farklı   ama  hepsi aynı gibi. Biri çekiyor hepsini para diyor, biri çok geç kaldım ben ne olacağım. Denize sahillere doğru çekiyor bir tanesi. En dıştaki kalem kağıt elinde yazabilmek için kaçmaya çalışıyor, yanında başka bir ben, sesi açmış sonuna kadar müzik dinliyor, hepsi çekiyor bir tarafa kimse gidemiyor. Dönüp birbirimize  bakıyoruz, hepimiz aynı beni tutmuşuz ve ben olduğum yerde duruyorum. Aklımda hep aynı kişi, ne gidebiliyorum, ne kaçabiliyorum,  dalmışım uzaklara, ayaklarımı sürüyor, yitiyorum...

"No man is an iland, intire of it selfe; every man is a peece of the Continent, a part of the maine; if a clod bee washed away by the Sea, Europe is the lesse, as well as if a Promontorie were, as well as if a Mannor of thy friends or of thine owne were; any mans death diminishes me, because I am involved in Mankinde; And therefore never send to know for whom the bell tolls; It tolls for thee...."

-John Donne

Renkli Cam

Senin Televizyonunum ben , hep gözünün önünde  ama dokunamazsın bana.  Seni  etkileyebilmek için türlü oyunlar çeviririm, bile bile inanır gülersin yalanlarıma. Gerçekleri söylemeye başladığımda zap yapar,  kanalı değiştirirsin , benden sıkıldığında da dokunur düğmeye, kapatır gidersin.  Biliyorum  artık  modelim de eskidi,  görüntüm bozuk; hadi yenisiyle değiştir beni .

saçmalamanın ortası

Gece...... kuşkulanmaya başladım artık, söylenmesi gereken fakat göğüs kafesimde tutsak kalan sözcükleri  özgürleştiren güç, galiba göz kapaklarımın birleşimine oturan uyku ile eklemlerimde tepinen yorgunluktu  ve  açığa çıkan duyguların  verdiği rahatlıkla baştan çıkarılıyor aklım, cezbediliyor parmaklarım.  Diğer bütün zihinler, güzel  uykunun sıcak koynuna girmişken, ben  aldatıyorum nazik sevgilimi;  beni dinleyen ucuz , sert  bir kalem ve kendisini istediğim gibi kirletmeme izin veren beyaz, boş bir kağıt ile. Ama bu sefer, dökülen kelimelerin boğazımda bıraktığı acı tadı bastıracak çilekli cheesecake  yok masada  ve içimdeki yanmanın nedeni ,çok daha derinlerden geliyor. Farkındayım,  ortasındayım artık . Başlangıç ile son noktanın arasında bir yerde. Bitene kadar değişmeyecek olan bendeyim. Her şeyi  ümit eden ama hiç bir şey istemeyene dönüştüm.  Herkesi arzulayıp, kimseyi yaklaştırmayanım  artık. Sorunlarımın çözülemeyeceğini düşündüğümden değil, sonuçların beni asla  tatmin etmeyecek olduğunu  fark ettiğimden; çabalamadan, zahmetsizce, hayal kırıklıklarının üzüntüsü olmadan, yitip gitmenin peşindeyim ben.

          Bilinçaltım kabul etmiyor yenilgiyi, karşı koymak istiyor, ne zaman ki benliğim zayıflıyor, o saldırmaya başlıyor ve bu sesiz yardım çığlıkları, ortaya çıkıyor. Biliyorum, devam edebilmek için; kaybedilenin geri döndürülemezliği karşısında, çaresizliğine duyduğu nefretten gelen güç ile  kendini çıkan  her  duvara çarpıyor. Önüne gelen her fırsata tırnaklarını geçirmeye, nafile günlerin boşluğunu doldurmaya çalışıyor. İmrenilenin yanında, nefesi yeter mi diye sormadan koşuyor.  Gecenin ortasında,  gün boyu kafasını dolduran fırtınayı anlamaya çalışıyor, belki sona ulaşacak yolu tekrar bulurum diye..............

Uzak

            Duyguların avucundayken ruhunuz ve boğazınız düğümlenmiş, doğru dürüst yutkunamıyorken ne kadar kolaydı , o anda akıldan geçen ne çok şey vardı yazacak. Fakat yanakları ıslatan tuzlu su, dünyaya açılan pencereleri buğulandırmış, engel olmuştu kalemin ilerlemesine... ve şimdi, yaşanan felaketin çok kısa bir zaman sonrasında, daha tam olarak kaybolmamışken içimdeki buruk tat, yazacak bir şey bulamamak ve  aynı tanıdık boşluk duygusu. Gene bir yenilgi ve yine kaybedilmişler için bir ağıt kopuyor ruhumun  derinliklerinde. Bir kez daha başarısız olmuştum. Evet, biliyorum yaşadıklarım bir çok insanın başından geçen felaketler, hastalıklar veya kayıplar kadar kötü değildi ama başkalarından daha küçük diye mutsuzluğunuzun nedeni, insan mutlu olabilir miydi?  Ya mutlusundur ya da mutsuz. Her dönem farklı bir yol seçtim ya da farkında olmadan kabul ettim, mutlu olmak için. Bir dönem çok vaktim vardı, kendiliğinden olur dedim, bıraktım oluruna ve bekledim ama gördüm  ki mutluluğun kendiliğinden benim kucağıma   geleceği kadar şanslı değilmişim. Bende beklemekten vazgeçtim, çabalamaya başladım, zorladım, itaat ettim kendi isteğimle, kabul ettim tüm dayatmaları ve anladım ki; çok kolaymış; aşk ile köleliği birbirine karıştırmak. Mecbur gene değiştim, bu sefer genele, topluma ayak uydurayım benden ne bekleniyorsa öyle davranayım dedim; mutlu olabilmek için. Ama ben genele ait değilmişim, sonunda gene aynı dibi belirsiz, soğuk  uçuruma düştüm. Şaşkındım, mutsuzluğuma isyan ettim, karanlıkta düşerken,   ağzımı açar açmaz bir tekme yedim; ben kim oluyormuşum ki mutsuzum diyebiliyordum, dünyada bu kadar ölüm varken. En sonunda "iyi" olmayı dene,  hep almaya çalıştın birazda sen insanları mutlu etmeye çalış, mutluluk paylaştıkça artar diyordu herkes, belki bana da pay düşerdi ucundan dedim ve oynadım. En kötü günümde olsam bile  gülüşüm kafalarda minik bir soru işaretine sebep olmuyordu ve artık en yakınım bile mutsuzluk söylemlerimi inanarak dinlemiyordu. Onlar için ben o kadar mutluydum ki, daha belamı mı arıyordum. Durdum

           

            Denemek, yenilmek, yenilince yine denemek, daha güçlü denemek gerek, ama bu kadar zorlayıp, her köşede arayıp birde fark etmediğini anlayınca; terk etmek mi gerek, yoksa yeniden başka biri mi olmak lazım diye düşünmeden edemiyorum.  Artık hiç kimseyi görmek de istemiyorum, zaten mutluluğumda bana ne kadar yararları oldu ki insanların, olanlar da o kadar  fark edilmez ki, istisnalar alınmasınlar lütfen. Kollarımı açıp "Tanrım..." diye başlayan cümleler de kurmayacağıma göre, en iyisi terk etmek her herhalde  mekanı ve mutlu olmaya çalışmamak. işte bu  zamanlarda hep elime büyük bir para geçtiği düşüncesi ve hep aynı görüntü çıkıyor karşıma, üç beş bir şeyler  bırakıyorum aileme ve  ihtiyacı olan dosta, sonrasında kayboluyor "İlker" dünya sokaklarında. Bir bakıyorum Tokyo'da  sabahın köründe, tıklım tıklım bir metro vagonundayım; bazen her daim sıcak bir adada, tek katlı evimin verandasında korkuluklara dayanmış, mavi ufkun gerisinde ki geçmişime bakıyor, denizden esen rüzgarları hissediyorum yüzümde. Ya da Lodra 'da bir barda yudumluyorum içkimi yalnız başıma, mekan önemli değil ama hep gözlerde aynı kurtulmuşluk ifadesi, dinginlik. Ne mutlu , ne mutsuz; yaşayıp yaşamadığından kuşkulu. Ama arkada kalanlar hep kıskanacak, bilmeyecekler gerçeği, zannedecekler "İlker" mutluluğu buldu uzaklarda.Ama bir gün mutlaka dönerim biliyorum, çünkü istisnalar özletir hep kendini bana.

peki  şimdi ne yapmalı.........